«مَن حَذَّرَکَ کَمَن بَشَّرَکَ». (حکمت 59)
ترجمه:
کسى که تو را هشدار می دهد، مانند کسى است که به تو مژده مى دهد.

شرح:
گاهى پدر و مادرها و بزرگترها و دوستان خوب و دلسوز از روى خیرخواهى و براى آن که ما را از انجام کارهاى بد باز دارند، مجبور می شوند به جاى نرمش و ملایمت، با لحنى تند و درشت هشدار دهند و ما را از کارى که مى خواهیم انجام دهیم بر حذر و بیمناک سازند.
ممکن است بعضى افراد اینگونه بر حذر داشتن را خوش نداشته باشند و از لحن تند و هشدار دهنده کسى که با درشتى از انجام کار بد آنها جلوگیرى می کند ناراحت شوند.
ولى فرزند عزیز این را بدان که: وقتى کسى با درشتى و تندى به تو هشدار می دهد و از انجام کارهاى بد تو جلوگیرى می کند، مثل کسى است که بالحنى ملایم و مهرآمیز به تو مژده اى را می دهد.
به عنوان مثال: وقتى کسى تو را از تنبلى در مدرسه و بازیگوشى در خانه باز می دارد و بالحنى تند می گوید: در خواندن درسهایت تنبلى نکن چون بی سواد و بی کار بار مى آیى و بدبخت می شوى، مثل کسى است که به تو مژده می دهد و می گوید: شاگرد اول شده اى و بزرگترین جایزه نصیب تو شده است.
پس از هشدار و انتقاد سازنده ناراحت نشو، بلکه خوشحال و متشکر باش؛ زیرا انتقاد بجا انسان را متوجه اشتباه خود می کند و باعث برطرف شدن عیب و ایراد او می گردد.
______________________
منبع: پندهاى کوتاه از نهج البلاغه، هیئت تحریریه بنیاد نهج ‏البلاغه